W polskim zwyczaju Święta Wielkanocne to czas, który spędza się w rodzinnym gronie. Po kontemplacyjnym Wielkim Tygodniu i święceniu pokarmu w Wielką Sobotę, rodzina zasiada razem do uroczystego śniadania wielkanocnego i dzieli się święconką składając wszystkim wokół życzenia. Na stole ozdobionym wiosennymi kwiatami i baziami można znaleźć kolorowe jajka, które dzieci zdobiły poprzedniego dnia, wędliny, babkę wielkanocną czy mazurki.
A w Poniedziałek Wielkanocny, tak zwany śmigus-dyngus, wszystkie dziewczyny chowają się przed zimną wodą, którą młodzi chłopcy je polewają. W niektórych rejonach Polski można również spotkać zajączka wielkanocnego, który grzecznym dzieciom przynosi prezenty. Szukają ich one wtedy w ogrodzie, w miejscach gdzie zajączek mógł zrobić swoje legowisko.
W zależności od regionu istnieją też takie zwyczaje, które wydają się być zdecydowanie mniej powszechne. Jednym z nich są Pucheroki. Obchodzone są one w okolicach Krakowa. Zwyczaj ten wywodzi się z dawnych kwest żaków krakowskich. Polega to na tym, że w Niedziele Palmową młodzi chłopcy wygłaszają różne wierszowane oracje (zazwyczaj żartobliwe), w zamian otrzymują za to drobne podarunki lub zapłatę.
Kolejnym z nich jest Rękawka. Jest to krakowskie święto, obchodzone na Wzgórzu Lasoty
po pierwszej wiosennej pełni (najczęściej jest to Wtorek Wielkanocny), nawiązujące do słowiańskiej tradycji wiosennego święta zmarłych. Do tradycji Rękawki należy m.in. rzucanie oraz toczenie jaj, symbolu nowego życia.
Śmiergust to zwyczaj podobny do śmigusa-dyngusa, jednak obchodzony jest w innej formie. Występuje na Śląsku. Podczas śmiergusta chłopcy przebierają się w kolorowe stroje i zasłaniają twarze ręcznie wykonanymi maskami. Napotkane dziewczyny oblewają wodą, po czym wspólnie tańczą i śpiewają.
